Zespół Aspergera

Autor: Joanna Górnisiewicz

Dziecko nie radzi sobie w kontaktach z innymi i wszyscy zgodnie uznają, że jest niegrzeczne, źle wychowane i strasznie uparte. Jedni kręcą z ubolewaniem głową nad rodzicami, którzy nie podołali wychowaniu „łobuza”, inni – ci lepiej znający sytuację – wzdychają nad nimi współczująco. Tymczasem może to być zespół Aspergera.

Objawy zespołu Aspergera

Zespół Aspergera jest zaburzeniem zaliczającym się to tych ze spektrum autyzmu. Diagnoza jest często trudna i długotrwała. Wymaga starannego wywiadu z rodzicami i uważnej obserwacji dziecka. Diagnozę utrudnia fakt, że obraz zaburzeń jest ogromnie zróżnicowany i w przypadku każdego dziecka inny, niepowtarzalny. Powszechnie występującymi objawami są:

trudności w relacjach z innymi, niestosowne pytania, zachowania nieadekwatne do sytuacji,
kłopoty z wyrażaniem emocji, niechęć do dzielenia się nimi, często zaburzona mimika (wyraz twarzy sztywny lub (kiedy dziecko próbuje się dostosować i okazać to, czego inni oczekują) przesadnie pokazujący uczucia),
nietypowy język, nie pasujący do dziecka: wyrażenia naukowe, dziwna intonacja, stosowanie słów o innym znaczeniu niż wymaga sytuacja, ale też wady wymowy, jąkanie się,
wybuchy gniewu, agresji spowodowane nieustająca frustracją dziecka, które czuje się zupełnie nierozumiane przez otoczenie,
naiwność, branie wszystkiego co inni mówią za prawdziwe i dobre,
nadruchliwość, trudności z koncentracją (objawy podobne jak w ADHD),
zainteresowanie się jakąś jedną, wąską dziedziną czy specjalizacją i bycie w niej perfekcjonistą, czasem zainteresowanie jest obsesyjne,
kolekcjonowanie czegoś, układanie przedmiotów w określonym porządku, wykonywanie czynności zawsze w ten sam sposób,
nieakceptowanie zmian,
nadwrażliwość na dźwięki, zapachy, kolory i niska wrażliwość na dotyk, ból.

Zespół Aspergera – terapia

Leczenie farmakologiczne może hamować pewne objawy, jednak na dłuższą metę najbardziej skuteczna jest terapia, która musi być dostosowana do indywidualnych potrzeb dziecka. Skupia się ona głównie na nauce umiejętności komunikacyjnych i społecznych oraz regularnym trenowaniu ich. Dziecko uczy się jak rozpoznawać emocje innych i własne, jak na nie reagować, jak zachowywać się w różnych sytuacjach, zwłaszcza tych, które są stresujące. Systematyczna praca nad tym zapewnia dziecku szansę na samodzielne i dające zadowolenie życie.

Zdjęcie: Fotolia fot. by © julius-ise

Autor

Joanna Górnisiewicz

Z zawodu jest nauczycielką w małej wiejskiej szkole. Pasjonuje się metodami nauki przez zabawę i wszelkimi metodami wychowania oraz nauczania (głównie metodą Marii Montessori, edukacją domową i wczesną edukacją małego dziecka). Prywatnie mama trójki dzieci, dzięki którym nauczyła się, co to znaczy, że "każde dziecko jest inne". Uwielbia książki, kawę i góry. Prowadzi bloga o gadżetach dla mam i dzieci www.gadzetomama.pl