Białaczka to choroba nowotworowa dotykająca ludzi w każdym wieku. Jej nazwa wiąże się z często występującym objawem zaawansowanego stadium choroby - zwiększoną liczbą białych krwinek i charakterystycznym białawym zabarwieniem próbki krwi chorego. Polega ona na utracie kontroli nad ilością i jakością wytwarzanych leukocytów (białych krwinek) we krwi, szpiku kostnym lub układach wewnętrznych, np. węzłach chłonnych, śledzionie. Białaczka to również najczęstsza choroba nowotworowa, na którą chorują dzieci. Z reguły są to dzieci w przedziale wiekowym od 3. do 7. roku życia. Jest to bardzo poważna choroba, mogąca prowadzić do śmierci.
Każdy z dwóch typów białaczek dzieli się ponadto na szpikowe i limfatyczne. Białaczka szpikowa powstaje, gdy przemianie nowotworowej ulega młoda komórka szpiku, z której normalnie powstałyby komórki krwi. Białaczka limfatyczna spowodowana jest zaburzonym rozwojem młodych limfocytów.
Pomimo prowadzenia wielu badań nad białaczką, do dziś nie udało się ustalić jednoznacznej przyczyny jej powstawania. Ważną rolę odgrywają czynniki genetyczne, zakażenia niektórymi typami wirusów, uszkodzenia szpiku przez promieniowanie jonizujące lub substancje chemiczne. A w szczególności ich kombinacje.
Komórki białaczkowe blokują czynność krwiotwórczą prawidłowego szpiku - nie powstają granulocyty, krwinki czerwone i płytki krwi, co prowadzi do pojawienia się typowych objawów białaczki :
- niedokrwistości;
- osłabienia i senności;
- bladości;
- nawracających ciężkich infekcji;
- skłonności do krwawień i siniaczenia;
- obecność drobnych punkcikowatych, fioletowo-czerwonych wybroczyn na skórze.
Leczenie białaczki jest bardzo złożone i uzależnione od rodzaju choroby, jej zaawansowania oraz stanu pacjenta. Najczęściej prowadzi się je w warunkach szpitalnych przy pomocy chemioterapii, czyli leków niszczących komórki nowotworowe. W przypadku białaczek ostrych, leczenie musi być podjęte bezzwłocznie po ustaleniu rozpoznania. Inne rodzaje leczenia to radioterapia, przeszczep szpiku lub komórek macierzystych krwi obwodowej. Ważne jest rygorystyczne przestrzeganie higieny i w razie potrzeby transfuzje czerwonych krwinek i płytek krwi.
Przeszczep szpiku przeprowadzany jest zazwyczaj w ostrych białaczkach i w przewlekłej białaczce szpikowej. Do przeszczepu kwalifikowani są pacjenci, u których zastosowanie zwykłego leczenia jest niewystarczające. Dla takich pacjentów zabieg przeszczepu szpiku kostnego jest jedyną nadzieją na trwałe wyleczenie choroby. Wyniki przeszczepienia różnią się w zależności od rodzaju choroby, jej zaawansowania oraz ogólnego stanu zdrowia pacjenta.
Przeszczep szpiku polega na dożylnym podaniu komórek krwiotwórczych choremu. Później te komórki wraz z krwią, trafiają do jam szpikowych kości. Zabieg trwa kilka godzin i wygląda jak zwykła kroplówka. Ale to kroplówka decydująca o życiu człowieka. Chory po przeszczepie musi przebywać w całkowitej izolacji, żyjąc w jałowym środowisku. Nawet podawany pokarm musi być wyjałowiony.
Pacjent przebywa w pokoju, w którym powietrze zostaje wysterylizowane, przepuszczane jest przez specjalne filtry zatrzymujące bakterie, wirusy i grzyby. Dlatego też biorca przez długi czas po przeszczepie musi przyjmować antybiotyki, leki przeciwgrzybicze i przeciwwirusowe.
Najistotniejsze po przeszczepie są 4. kolejne tygodnie, gdyż w tym okresie rozstrzyga się finał leczenia. Po tak długimi i ciężkim okresie dla chorego może nadal dojść do komplikacji. Wszczepiony szpik broni się przed organizmem, w którym się znalazł. Jest to tzw. ,,choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi''. Na szczęście da się temu zapobiec poprzez specjalne leczenie.
Dawcą szpiku może zostać każdy zdrowy człowiek w wieku od 18. do 50. lat. Nie może on być nosicielem wirusa HIV, WZW B i C i nie mógł też w przeszłości chorować na żółtaczkę pokarmową, gruźlicę, choroby hematologiczne i onkologiczne. Musi on przejść wszystkie badania i dobrowolnie zgodzić się na oddanie szpiku. W poszukiwaniu dawcy pomaga Bank Dawców.
Żyjemy w czasach niesamowitego rozpowszechniania się teorii o mocy pozytywnego myślenia. Zgodnie z jej założeniami wystarczy w coś mocno wierzyć, by z biegiem czasu to urzeczywistnić. W walce z chorobą pozytywne myślenie jest niezbędne. Trzeba wierzyć, że wyzdrowiejemy i nie tracić nadziei na lepsze jutro.