2+3 - normalna rodzina, czy anomalia?

Autor: Ulanka

Z raportu "Wielodzietni w Polsce" opracowanego na zlecenie Związku Dużych Rodzin "Trzy plus" wynika, że w rodzinach wielodzietnych żyje 3,5 miliona Polaków. Przez część społeczeństwa takie rodziny postrzegane są negatywnie, sporo osób nie przebiera w słowach i bez ogródek nazywa je patologią. Czy takie głosy są uzasadnione? Czy faktycznie duża rodzina równa się patologia?

Trójka dzieci, wielodzietna rodzina, rodzina 2+3

Łasi na 500+?

Spore kontrowersje wywołał rządowy program Rodzina 500 plus. Przewiduje on finansowe wsparcie dla rodzin posiadających co najmniej dwójkę dzieci – na każde dziecko, aż do ukończenia przez niego 18 lat, przeznaczone jest 500 zł miesięcznie. Pary, które decydują się na posiadanie drugiego potomka, dla części społeczeństwa stają się podejrzane – czy przypadkiem nie chodzi im tylko o ten finansowy dodatek? Czy tak naprawdę dziecko nie jest dla nich tylko narzędziem niezbędnym do zdobycia owych 500 złotych? Te wątpliwości podsycają medialne doniesienia o tragicznych wydarzeniach i skandalicznym traktowaniu dzieci przez niektórych rodziców. W oczach niektórych dofinansowanie z programu 500+ jawi się wówczas jako jedyny powód, dla którego niektórzy ludzie decydują się na kolejne dziecko. Jak ma się to do rzeczywistości? Cóż, każdy, kto miał bliższy kontakt z malutkim dzieckiem, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że 500 zł to tylko niewielka część wydatków, jakie należy na nie przeznaczyć. Dbajmy o to, by podejrzliwość i posądzenie innych o złe intencje nie było traktowane jako nasza cecha narodowa – naprawdę, większość rodziców decyduje się na kolejną pociechę nie z braku zasobów pieniężnych, lecz z uwagi na spore zasoby miłości, którymi mogą obdarować kolejną istotkę.

Nieuświadomieni i nieodpowiedzialni?

Kolejnym popularnym wytłumaczeniem większej niż przeciętna liczby dzieci w rodzinie jest skrajna nieodpowiedzialność ich rodziców. Młodzi rodzice posiadający większą gromadkę maluchów postrzegani są jako beztroscy lub wręcz głupi, nieprzewidujący konsekwencji swoich zachowań i niepotrafiący korzystać z antykoncepcji. Szczególnie obrywa się rodzicom dzieci, między którymi jest niewielka różnica wieku. Wobec takich rodzin funkcjonuje przysłowie „co rok, to prorok” i nie ma w nim żadnego pozytywnego wydźwięku. Bo przecież nikt rozsądny nie decyduje się na więcej niż jedno, no, może dwójkę dzieci... Takie myślenie jest bezpodstawne i często jest wynikiem mierzenia innych ludzi własną miarą. Dla samych maluchów wychowywanie się z niewiele starszym lub młodszym rodzeństwem oznacza wiele plusów: można dzielić się zabawkami i troskami – brak przepaści wiekowej oznacza bowiem podobieństwo zainteresowań i problemów dzieci.

Wielodzietność to nie patologia!

Należałoby odczarować mit wielodzietnej rodziny jako rodziny dysfunkcyjnej. Zagorzali przeciwnicy rodzin z większą liczbą dzieci powinni pamiętać o jednym: rzeczywistość jest bardziej złożona, niż się im wydaje. Sam fakt, że para decyduje się na kolejnego potomka, nie jest dewiacją. Oczywiście, zdarzają się wielodzietne rodziny, w których dzieci nie mają zapewnionych właściwych warunków do rozwoju. Jednak na podstawie jednostkowych sytuacji nie można wyciągać ogólnych wniosków! Błędem jest ocenianie decyzji o kolejnym potomku samej w sobie, jeśli nie znamy sytuacji ekonomicznej i emocjonalnej, jaka panuje w danym domu.

Rodzice, którzy sami wychowywali się z braćmi i siostrami, często nie wyobrażają sobie, by ich własne dziecko było jedynakiem. Posiadanie rodzeństwa ma wiele zalet: dzieci uczą się wrażliwości na potrzeby innych, łatwiej przychodzi im dzielenie się, dzięki czemu w przyszłości łatwiej będzie im funkcjonować w grupie rówieśniczej. Oczywiście niezmiernie ważna jest tu rola rodziców – to oni muszą stworzyć dzieciom odpowiednie warunki do pogłębiania więzi, nie zapominając przy tym, że każde z nich jest odrębną jednostką. Znalezienie balansu między spełnieniem osobistych potrzeb każdego dziecka a nauką wzajemnego szacunku daje dużą szansę na wychowanie szczęśliwego, kochającego się rodzeństwa. Krytycy wielodzietnych rodzin powinni o tym pamiętać, zamiast tworzyć jedyną słuszną receptę na szczęście.

Zdjęcie: Fotolia.pl

Autor

Ulanka

Lubi pisać, obserwować ludzi, kocha dzieci, lubi czytać i buszować po sklepach.

Komentarze

28-11-2017

Ocena:

justyna

zgadzam sie . bede miala trzecie dziecko nie czuje sie jak patologia jestem szczesliwa trzecia dziewczynka bedzie.a kto co mysli mowi nie interesuje mnie to po prostu zyje swoim zyciem pozdrawiam justyna.

27-11-2017

Ocena:

Marzena

Nie uważam by rodziny posiadające więcej niż jedno czy dwoje dzieci były patologia!! Dla mnie to jest niepojęte jak można tak uważać,zdarzają się wyjątki ale takie wyjątki były zawsze. Co ma do tego program 500+ ? Spójrzmy prawdzie w oczy: "dziś jest,jutro może już nie byc". Kiedyś nie było 500+ a rodziny z większa liczba dzieci też istniały. Tak jak zostało napisane w artykule: "500zł to namiastka tego co trzeba wydawać na dziecko" skoro w innych krajach jest pomoc dla dzieci to dlaczego u nas ma nie być? Sama mam trójkę dzieci starsza córka ma 7 lat i już chcieliśmy kolejne dziecko i to nie dlatego że jest 500+ tylko dlatego że to już i tak duża przerwa wiekowa a ze urodziłam bliźniaczki i zamiast dwójki dzieci mam trójkę to mam być postrzegana jako patologia? No bez przesady...